Kobiety fochopotencjalne

Dawno temu, w innej galaktyce, bo w tej, jak wiadomo, nie mam szans, miałem dziewczynę. Piękna była niczym letni poranek, pierś jej bujna i kształtna zawładnęła mym sercem i innymi organami bardzo mocno. Jej żarliwość w łożnicy po dziś dzień rozpala me zmysły, a zazdrość kolegów przekraczała wszelkie granice. Gdy zaczynałem o niej myśleć, jak o matce moich przyszłych potomków, zrobiła najbrzydsza rzecz, na jaką stać kobietę.

Strzeliła focha.

Wygłądąło to tak jak zwykle babskie fochy wyglądają. Nagle, bez wyjaśnienia, przestała sie do mnie odzywac. Milczała wymownie, prawdopodobnie. Raz spytałem się, co się stało i usłyszałem, że nic. No to jak nic to nic, zachowywałem się, adekwatnie. Wyszedłem sobie z kuplami ( wtedy jeszcze miałęm kolegów ;)) a po powrocie dowiedziałem się, że jestem niewrażliwy na jej uczucia. Gdy zapytałem jakie uczucia, skoro o żadnych mi nie mówiła, rozbeczała się.

W tym momęcie umarła moja miłość i nawet ogrom jej pięknego biustu nie zdołał przyćmić mojego zawodu, ani zwrócić wzwodu. Spotykałem się z kretynką. Wiedziałem już, że za dwa tygodnie praca okaże się dla mnie ważniejsza niż ona i nasze drogi się rozejdą. Do dziś dnia nie wiem o co jej chodziło, ale skoro nie zależało jej na wyjaśnieniu sytuacji to krzyż na drogę.

Nie zrozumcie mnie źle, to normalne, że gdy ktoś nas zawiedzie, czujemy się niespecjalnie i się odsuwamy. Ale milczenie na ten temat jest największym kretyństwem tego świata, bo przegrywamy wtedy podwójnie.  Raz, że nie rozwiązuje problemu, dwa, że partner się wkurwia i oddala. I często nie rozumie dlaczego. Oczekiwanie od innych, że są jasnowidzami i będą wiedzieć to jakaś chora dziecinada, rodem z Harleqinów. Jak można żyć z ludźmi fochopotencjalnymi ? Mnie szkoda na takich czasu.

Jest tylko jedna dobra strona focha. Taka: